پای صحبت های یك معلم نسل Z؛
از معلم بلاگری تا عجیب ترین هدیه برای روز معلم!
به گزارش زارا، همزمان با دوازدهم اردیبهشت، گزارش و اخبار در رابطه با روزِ معلم بخش مهمی از خروجی سایت خبرگزاری ها و روزنامه ها را تشکیل می دهد. اخباری که معمولاً با ایده کلی ذکر فداکاری های یک معلم و خاطراتش تهیه می شود اما واقعا آموزش و گذراندن ساعت قابل توجهی از روز با نسل Z چه حال و هوایی دارد؟
به گزارش زارا به نقل از ایسنا، وقتی پای صحبت دهه شصتی ها و هفتادی ها می نشینید معمولاً همه خاطراتی شبیه به هم از دوران مدرسه تعریف می کنند؛ از معلم های سختگیری که گاهی تنبیه را بهترین تربیت می دانستند، معلم های پرورشی که نمادِ غیبتِ معلم اصلی بودند و برای پر کردن وقت بچه ها سرکلاس حاضر می شدند، مشق های ننوشته و ترسِ از متوجه شدن معلم تا خوندن از روی کاغذ سفید به جای انشاء! البته گاهی هم از شور و هیجانی تعریف می کنند که از روزهای اول اردیبهشت برای روزِ معلم در مدرسه شکل می گرفت؛ پچ پچ های یواشکی بچه ها با هم و پرسیدن این سوال که «تو قراره برای خانم معلم کادو بگیری؟» سوالی که البته خیلی وابسته به جوابی که بچه ها به هم می دادند نبود و در نهایت مامان ها تصمیم می گرفتند که همه با هم چه هدیه ای برای معلم کلاس تهیه کنند.
اینروزها اما همه چیز فرق کرده؛ حالا بچه های متولدین دهه شصت و هفتاد در شرایطی پا به مدرسه گذاشتند که احیانا کمترین همذات پنداری را با خاطرات مدرسه پدر و مادرشان می کنند و گاهی با شنیدن برخی خاطرات از شکل و شمایل مدرسه در گذشته، با حیرت و تعجب می پرسند «واقعا راست می گید؟!» مدرسه برای این بچه ها که از روزهای اول تولد با تکنولوژی های پیشرفته سر و کار داشتند، تعریف و حال و هوای دیگری دارد. نسل Z نمی پذیرد که با ترس یا تنبیه درس ها را بدون فهمیدن دلیل منطقی آن فقط حفظ کند یا در تعطیلات نوروز از هر درس سه بار مشق بنویسد!
از طرفی نسلی مقرر است معلم این بچه ها باشد که خودش تجربه آموزش و پرورش در فضای خشکِ گذشته را دارد و می داند نمی توان کودکی که از همه چیز خبر دارد را با جمله «این مطلب تو کتاب اومده، پس درسته» قانع کرد! اینروزها پرورش اولویت بالاتری نسبت به آموزش دارد. همین هم عاملی می شود تا معلم بهتر بداند راهِ جذب و آموزش بچه ها در مدرسه تغییر کرده است؛ هرچند که احیانا راه سختی پیش رو داشته باشد.
مهدیه؛ معلم پایه اولِ یک دبستان غیرانتفاعی پسرانه در تهران است؛ یک معلم دهه هفتادی که وقتی با او تماس می گیرم از مصاحبه استقبال می کند اما با این شرط که جزئیات بیشتری از خودش نگوید و فقط در رابطه با بچه ها صحبت کند!
* مهدیه! یه کم از خودت بگو؛ اصلا چی شد که تصمیم گرفتی معلم باشی؟
«من کارم رو از سال ۱۳۹۳ که دانشجو بودم شروع کردم؛ البته اون اوایل اصلا به معلمی فکر نمی کردم. رشته دانشگاهیم زیست شناسی بود اما ترم دو یا سه بود که فهمیدم رشته ام اشتباهه و من رو جذب نمی کنه ولی چون دانشگاه دولتی درس می خوندم و یک سال هم پشت کنکور مونده بودم، ریسک نکردم که رشته ام رو رها کنم و از اول برم یک رشته دیگه درس بخونم.
کم کم در یک گروه دانشجویی با جمعیت امام علی(ع) آشنا شدم و اونجا نخستین تجربه آموزش رو به کودکانِ کار داشتم که سبب شد بفهمم آموزش دادن رو دوست دارم و حتی متوجه شدم که ارتباط گرفتن با بچه های خیلی کوچیک در حد مهدکودک و دبستان برام جذاب و لذت بخشه. همین کار سبب شد برم دوره تربیت معلم مهدکودک و پیش دبستانی رو بگذرونم. برای کارورزی اون دوره به یکی از مدارس غیرانتفاعی رفتم و شیوه آموزشی اون مدرسه جذبم کرد تا حدی که پس از دوره کارورزی، همون مدرسه از من دعوت به همکاری کرد و حدودا ترم پنجم دانشگاه معلم شدم. چون توی اون دوره کارورزی دیدم که بچه های مدرسه با متد جدیدی باسواد می شن و این فرآیند برام جذاب بود، از مدیر مدرسه خواستم که معلم کلاس اول باشم. نخستین کلاسی که داشتم یک کلاس با ۲۲ دانش آموز پسر بود.»
* از همون اول فقط تو مدرسه پسرونه تدریس کردی؟
«نه؛ تجربه آموزش به دخترا رو هم داشتم. حدودا ۱۰ ساله که معلمی می کنم که ۷ سال با پسرها و ۳ سال با دخترا کلاس داشتم.»
* چه فرقی بین معلم دخترا و پسرا بودن هست؟
واقعا کار کردن با هر دو جنس قشنگیای خاص خودش رو داره، چون دنیای متفاوتی دارن. پسرا خیلی پر جنب و جوش تر هستن و انرژی بیشتری از آدم می گیرن؛ البته نه به خاطر تدریس بلکه به خاطر هیجان و شیطنتی که دارن. وقتی با گروه بزرگی از پسربچه ها کار می کنی، بخش زیادی از انرژیت صرف این می شه که از اونا مراقبت کنی که اتفاقی براشون نیفته یا باهم دعوا نکنن. در این شرایط باید روش های ابراز خشم و حرف زدن رو به بچه های کوچیک یاد بدی و این انرژی می بره و سبب میشه زنگ تفریح ها هم حواست به اونها باشه. اما کار کردن با دخترا این راحتی رو داره که لازم نیست به اندازه پسرا ازشون مراقبت کنی. این بزرگترین تفاوت با دو جنسه، اما تجربه کار باهاشون لذت بخشه.»
* اتفاقی که این روزا خیلی باب شده فیلمبرداری و تولید محتوا از بچه هاست که بعضی وقتا جنجال خبری هم داشته. نظرت در این مورد چیه؟
«الان داریم با نسلی کار می نماییم که از وقتی چشم باز کردن موبایل و تبلت و... رو دیدن و باهاش بزرگ شدن و از بسیاری از اتفاقات و چیزهایی که دوره ای تو اینستاگرام وایرال میشه آگاه هستن. من تولید محتوا با بچه ها رو دوست دارم، اما به شرط این که هدف آموزشی داشته باشه. یه وقتایی بعنوان معلم می تونم یک صحنه هایی رو با گوشیم شکار کنم یا از قسمتهایی فیلم بگیرم که در دلِ اون یک نکته آموزشی اتفاق بیفته اما برای انتشار محتوای ساخته شده باید حریم خصوصی بچه ها رو در نظر بگیرم، ما اجازه نداریم حتی بعنوان یک معلم تصویر شفافی از ظاهر و صورت بچه ها نشون بدیم.
من می تونم از کاری که بچه انجام می ده و توضیحی که در رابطه با اون می ده فیلم بگیرم و به اشتراک بذارم چون خودمم تو اینستاگرام پیج دارم اما هیچگاه طوری فیلم نمی گیرم که صورت بچه در محوریت باشه. در نهایت باید ببینم آیا فیلم نکته آموزشی داره که اون رو با شرایطی که گفتم، انتشار بدم؟ به جز حفظ حریم بچه، پدر و مادر این حق رو دارن که از معلم بابت انتشار تصویر کودکشون شکایت کنند و ما باید خیلی مراقب این مورد باشیم. گاهی هم که از یک اتفاق بامزه فیلم بگیرم اون رو بعنوان یادگاری صرفاً برای خودم و در نهایت بچه های کلاس منتشر می کنم. »
* به نظرت این مورد چقدر به فضای آموزش کمک می کنه؟ اصلا کمک کننده هست یا صدمه هایی رو به اون وارد می دونی؟
«اینکه آیا این نوع تولید محتوا کمک کننده هست یا نه بستگی به این داره که هدف داره یا نه؟ گاهی اوقات از کلاس فیلم می گیریم و بعد با گروهی از معلم ها اون فیلم رو می بینیم و اتفاقاتی که افتاده و عملکرد بچه ها رو تحلیل می نماییم. دوره کرونا که کلاس ها آنلاین بود، از یک قسمتهایی از کلاس فیلم می گرفتم و برای یک سری از جلسات آموزشی استفاده می کردیم و این سبب می شد روش های جدید تعامل از راه دور با کودک رو یاد بگیریم.»
* بعنوان یه معلم دهه هفتادی که تو نظام آموزشی قدیم تحصیل کرده، تصمیم گرفتی چه شیوه آموزشی رو انتخاب کنی که بچه ها به حضور در کلاس ترغیب بشن؟
«وقتی که خودم دانش آموز بودم یک روش تدریس وجود داشت که همه باید همون رو حتی با وجود این که درکی ازش نداشتیم یاد می گرفتیم. مثلاً ممکن بود درک نکنیم که چرا یک اتفاق در آزمایش علوم رخ داده یا چرا جواب یک مساله ریاضی به اون شکل شده؛ ما صرفاً باید اون رو حفظ می کردیم. بعدها که معلم شدم فهمیدم که اگر بچه ها از دوره ابتدایی با این روش آموزش ببینن و فکر کنن که هرچی معلم و کتاب می گه درسته، قدرت فکر کردن و خلاق بودن رو از دست می دن و بعدا نمی تونن به چاره ها و روش های دیگه فکر کنن.
وقتی معلم شدم تلاش کردم فعالیت ها رو طوری طراحی کنم که فقط یک چاره نداشته باشه و بچه ها بتونن از روش های مختلفی به جواب برسن. در کلاس های کتاب خوانی ازبچه ها می پرسیدم دیگه چه چاره ای برای شخصیت اصلی قصه می شه طراحی کرد؟ یا از اونها می پرسیدم اگر جای شخصیت اصلی کتاب بودن چه راهی رو انتخاب می کردن؟ این تفاوت فکری بچه ها قشنگه و از همین پاسخ ها مشخص میشه، چون هرکدوم یک فکری دارن و باید یاد بگیرن که به خودشون و فکرشون اهمیت بدن و اون رو ابراز کنن. تک تک فکرها و ایده ها مهمه و باید یاد بگیرن بدون ترس از قضاوت شدن یا غلط بودن چاره، پاسخ خودشون رو اعلام کنن.»
* خاطره خوب یا بدی از دوران تحصیلت داری که تلاش می کنی اون کارها رو انجام بدی یا ندی که برای بچه ها بهتر باشه؟
«همیشه معلمایی که سر کلاس زیاد باهامون شوخی می کردن رو خیلی دوست داشتم و هیچگاه سرکلاس اونها استرس نداشتم و حتی امتحان گرفتن اونها هم برام شیرین بود. من بعدا دیدم که این شیوه روی شاگردای خودمم جواب می ده، برای همین تلاش کردم معلمی باشم که زیاد با بچه ها شوخی می کنه؛ البته باید حریم ها حفظ شه. راه ورود به دل بچه های کوچیک خنده و شوخیه. همیشه برای جلسات اول کلاسم به جهت اینکه باهم آشنا بشیم، کتابای خنده دار با خودم می برم و می خونم و دیگه پس از اون با شادمانی سر کلاسم میان.»
* فضای آموزش تو کشور ما تا این چند وقت قبل عمدتا خشک و رسمی بود یا اطلاعاتی به بچه ها داده می شد که صرفاً اونا رو حفظ کنند. فکر می کنی این فضا چقدر شکسته شده و خودت بعنوان یک معلم فکر می کنی آموزش مهم تره یا پرورش؟
«من تجربه کار کردن توی مدارس دولتی رو نداشتم. از اول مجموعه غیرانتفاعی کار کردم اما با چیزی که اطرافم می بینم و می پرسم فکر می کنم که فضای خشک و رسمی آموزشی مدارس تا حدی شکسته شده. معلم های جوان تری رو می بینم که سر کار اومدن و دوره هایی که آموزش و پرورش برای معلم ها برگزار می کنه کم کم فضا رو به سمتی می بره که کار گروهی تو بچه ها تقویت بشه. بهتره که فضای کلاس رو مهارتی تر نماییم و معلم ها دارن این آموزش رو می بینن تا حتی تو مدارس دولتی هم با همه کمبودها و تعداد بالای دانش آموزای یک کلاس، این روند رو اجرایی کنن که به جذب بچه ها کمک کنه.»
* مهدیه! تو حداقل ۱۰ سال روز معلم هدیه های مختلفی از بچه ها گرفتی؛ هدیه ای بوده که برات جذابیت خاصی داشته باشه؟
«جالب ترین هدیه ای که روز معلم گرفتم مربوط می شه به دوره کرونا. سال ۱۳۹۹ من ۱۴ شاگرد پسر با آموزش تماما آنلاین داشتم که فقط درصورت رضایت خانواده ها این امکان وجود داشت در ساعتی محدود بچه ها به مدرسه بیان اما مادرای کلاس من چون بچه های کوچیک و نوزاد داشتن هیچگاه راضی نشدن بچه هاشون رو بفرستن مدرسه و من و شاگردام هیچگاه هم دیگه رو از نزدیک ندیدیم. بستر کلاس آنلاین به شکل تصویری بود و به همین شکل باهم آشنا شدیم. اما روز معلم اون سال یکی از بچه ها اومد دم درِ خونه ما و یک گلدون بهم هدیه داد که گیاهش رو هم خودش کاشته بود. این خیلی هدیه جالبی بود و هنوز هم اون گلدون رو دارم و هر موقع می بینمش حس خوبی بهم میده. کلا بهترین هدیه های روز معلم، نامه هایی هست که بچه ها با لحن خودشون برام می نویسن. پول یا هدایای مادی هیچ کدوم ماندگار نیست و تموم می شه، اما کادوی خود بچه ها خیلی قشنگ تره.»
منبع: zarakala.ir
این مطلب زارا را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط زارا
نظرات بینندگان در مورد این مطلب